Πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών στην σημερινή περιοχή του Πολυσίτου Ξάνθης υπήρχε ένα τσιφλίκι ενός Ραήμ Μπέη. (Με παραφθορά της λέξης η περιοχή σήμερα ονομάζεται Ραήμπι.) Με την ανταλλαγή άφησε πίσω του ένα πολύ μεγάλο σπίτι με πολλούς βοηθητικούς χώρους για τους εργάτες και τους υπηρέτες του. Είχε λεν μέχρι και αγροφύλακες που δεν δίσταζαν να πυροβολήσουν επίδοξους ληστές των ζώων ή της σοδειάς του.
Άραγε πού να κατέληξε και πώς να έζησε μετά την ανταλλαγή; Ίσως οι απόγονοί του να γνωρίζουν αντίστοιχα ότι ο προ-πάππος τους ζούσε με άνεση στην σημερινή Ελλάδα ως μεγαλοκτηματίας. Οι ιστορίες που θα άκουσαν θα μοιάζουν πολύ με τις αντίστοιχες δικές μας….
Σ΄ αυτό το μεγάλο σπίτι εγκαταστάθηκαν προσωρινά πολλές προσφυγικές οικογένειες όταν ήλθαν από την Ανατολική Θράκη. Παρ’ όλη την δυστυχία των ημερών, τον θάνατο που καραδοκούσε παντού, την ανασφάλεια και τις κακουχίες, οι νεανικές καρδιές συνέχιζαν το δημιουργικό τους έργο. Έρωτες άνθιζαν στα ερείπια που άφηναν πίσω τους οι συνθήκες και οι αποφάσεις των δυνατών του τότε κόσμου. Όπως του παππού Γιώργη και της γιαγιάς Χρυσανθής που ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά στο σπίτι του Ραήμ μπέη και γρήγορα παντρεύτηκαν.
Το νέο προσφυγικό χωριό επρόκειτο να χτιστεί γύρω από το χώρο του τσιφλικιού. Αποφασίστηκε όμως να εγκατασταθούν λίγο παραπέρα επειδή υπήρχαν πηγές και θεόρατες καρυδιές που θα διευκόλυναν την καθημερινότητα των νεοφερμένων προσφέροντάς τους νερό και θρεπτικούς καρπούς. Από τις πηγές και πέρα εκτεινόταν ένα παρθένο δάσος που έφτανε ως τη λιμνοθάλασσα της Βιστωνίδας που ήταν γεμάτη γευστικότατα γριβάδια. Τα αγριογούρουνα κυκλοφορούσαν άφοβα και μέσα στη μέρα. Το δάσος ήταν γεμάτο λύκους, αλεπούδες, τσακάλια, πελαργούς, καρτάλια, φασιανούς, σκίουρους, ενυδρίδες, πάπιες, χήνες, γαλαζοπούλια και πολλά άλλα. Μια ζούγκλα που εμείς σήμερα αδυνατούμε να φανταστούμε. Εάν κάποιο οικόσιτο ζώο έμενε έξω τη νύχτα ήταν καταδικασμένο να φαγωθεί από τα άγρια ζώα.
Αργότερα, όταν οργανώθηκε κάπως η αγροτική παραγωγή, οι αγρότες ξενυχτούσαν εκ περιτροπής χτυπώντας ντενεκέδες ώστε να τρομάζουν τ’αγριογούρουνα και να γλιτώνουν τις σοδειές των καλαμποκιών από τις καταστροφικές επιδρομές τους.
Ακόμη πιο μετά αποφασίστηκε ν’αποψιλωθεί αυτό το δάσος ώστε να δημιουργηθούν καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Πελώρια δέντρα όπως βελανιδιές, αγριόλευκες κ.α. που χρειαζόταν δύο άτομα για να τ’αγκαλιάσουν, ξεριζώθηκαν μπρος στα έκπληκτα μάτια των κατοίκων.
Τα νερά των βάλτων της περιοχής διοχετεύτηκαν σε κανάλια κι’εξαλείφθηκε η ελονοσία που κόστιζε πολλές ζωές.
Μέσα σε μερικές μόνο δεκαετίες η φυσιογνωμία της περιοχής άλλαξε ριζικά!
asimantiellada.gr 
Πρόσφατα σχόλια