Ο παππούς μου Σταύρος Μπεναβάς (Μπεναβέλλης) γεννήθηκε στις Σοφίδες Ανατολικής Θράκης. Όπως οι περισσότεροι πρόσφυγες ήταν εύποροι και μεγάλωσαν με ανέσεις. Ακόμη θυμάμαι την αδελφή του Ξανθίππη που σε μεγάλη ηλικία μιλούσε γαλλικά με εξαιρετική προφορά. Τον πατέρα τους τον λέγαν Νικολάκη Μπεναβά. Η οικογένειά του είχε χτίσει σπίτι «με σαράντα ανοίγματα» (εξωτερικά κουφώματα) όπως για χρόνια θυμόταν στη νέα τους πατρίδα. Δυστυχώς όμως πρόλαβαν να μείνουν σε αυτό μόνο για ένα βράδυ μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του. Την επόμενη μέρα ήρθε διαταγή να φύγουν προσωρινά γιατί η κατάσταση ήταν έκρυθμη και θα κινδύνευε η ζωή τους. Μέσα σε πανικό μάζεψαν λίγα απαραίτητα για το ταξίδι και ξεκίνησαν με άγνωστο προορισμό.
Λίγο έξω από το χωριό θυμήθηκαν ότι είχαν αφήσει ένα δοχείο με λάδι στην κουζίνα τους. Φοβήθηκαν μήπως κάποιος μπει στο σπίτι κατά την απουσία τους, ρίξει το λάδι και λεκιάσει το ξύλινο πάτωμα. Έτσι, ένα μέλος της οικογένειας γύρισε πίσω και μετέφερε το δοχείο στο υπόγειο. Πρόλαβε τους υπόλοιπους κι’ έφυγαν -χωρίς να το γνωρίζουν- για πάντα από τη γη τους.
Ούτε ο παππούς μου ούτε τ΄αδέλφια του ξαναεπισκέφτηκαν το πατρικό τους. Τα παιδιά τους όμως τους άκουγαν συχνά να κάνουν κουβέντα για το όμορφο ολοκαίνουριο σπίτι που δε χάρηκαν. Αργότερα, όταν άρχισαν σιγά σιγά να πραγματοποιούνται εκδρομές στις πατρίδες η μητέρα μου Νίκη προσπάθησε πολλές φορές να επισκεφτεί αυτό το σπίτι. Δυστυχώς κάθε φορά κάποιο πρόβλημα προέκυπτε και η εκδρομή ακυρωνόταν. Κάποια στιγμή απεβίωσαν και οι τελευταίοι Σοφιδιώτες που συνόδευαν τους νεότερους σ΄ αυτές τις εκδρομές και τους έδειχναν τα σπίτια των γονέων τους. Άλλη μια εκδρομή οργανωνόταν και αυτή τη φορά η μητέρα μου προβληματιζόταν πώς θα αναγνώριζε το σπίτι. Παραμονές της εκδρομής ονειρεύτηκε τον πατέρα της (τον Σταύρο) ο οποίος της εξήγησε με λεπτομέρειες πώς θ΄ αναγνώριζε το σπίτι. Ότι ήταν κοντά σε ένα στραυροδρόμι με βρύση, κοντά στην εκκλησιά, με εικοσιέξι πόρτες και παράθυρα τριγύρω, με τοιχοποιία που ξεκινούσε από πέτρα, συνέχιζε με πλιθιά και τελείωνε με ξύλινο πλέγμα γεμισμένο με λάσπη ώστε να είναι μια ελαφριά και ανθεκτική κατασκευή.
Παρ΄όλη την άνωθεν βοήθεια ο σκοπός δεν επετεύχθη γιατί και αυτή η εκδρομή ακυρώθηκε και η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή δίχως να επισκεφτεί αυτό το σπίτι.
Πριν λίγα χρόνια ο θείος μου ο Γιώργος Μπεναβέλλης με τη σύζυγό του Αναστασία, η θεία μου Μαρία Ζυγρίδου και ο πατέρας μου Αντώνιος Χατζηχανίδης επισκέφτηκαν το εν λόγω σπίτι. Ήταν όπως στις περιγραφές. Ανακάλυψαν μάλιστα ότι είχε κριθεί διατηρητέο και υπήρχε φωτογραφία του σε τουριστικό φυλλάδιο της περιοχής.
Στο σπίτι κατοικούσε πλέον μία ηλικιωμένη κυρία. Η οικογένειά της είχε μεταφερθεί από την περιοχή της Σερβίας. Τους είπε μάλιστα ότι στο παρελθόν είχαν επισκεφτεί και άλλοι το σπίτι και τη ρωτούσαν αν είχε βρει κρυμμένα χρήματα(!)
Κοντά στο σπίτι βρήκαν ένα ξεραμένο πλέον ποταμάκι και ερείπια από παλιούς νερόμυλους. Κάποιος από αυτούς ήταν του προ-πάππου μας.
Αργότερα, σε περιήγηση που έκαναν στην Κωνσταντινούπολη στην περιοχή Ταξίμ εντόπισαν ένα αρχοντικό που είχε εκπληκτική ομοιότητα με το πατρικό στις Σοφίδες. Σε τέτοιο βαθμό, που υπέθεσαν ότι ο Νικολάκης ίσως σε επίσκεψή του στην Πόλη είχε δει το σπίτι αυτό και αποφάσισε να χτίσει ένα πιστό του αντίγραφο.
Στη νέα τους πατρίδα, το σπίτι που είχαν δεν έμοιαζε με το παλιό τους. Φρόντισαν όμως να φυτέψουν ίδια δέντρα σε αντίστοιχα σημεία στην καινούρια αυλή και να χτίσουν την αποθήκη στο αντίστοιχο σημείο της παλιάς αποθήκης. Ίσως μ΄ αυτό τον τρόπο να ένιωσαν λίγο πιο «δικό» τους το νέο κομμάτι γης απ΄ όπου θα ξεκινούσαν μια νέα, λιγότερο άνετη ζωή.
(Μαρτυρία Γεωργίου Μπεναβέλλη – Χρυσάνθης Χατζηχανίδου)
asimantiellada.gr 
Πρόσφατα σχόλια