Η κότα

Την ιστορία που θα αφηγηθώ, μας την έλεγε ο παππούς μας από τη μεριά του πατέρα μου όταν ήμασταν μικρά… η συγκεκριμένη ιστορία συνέβει όταν ο παππούς μου ήταν νέος και τα παιδιά του ήταν κι αυτά μικρά… Η οικογένεια του παππού μου, αριθμούσε τέσσερα μέλη, τον ίδιο (Θεόδωρος), τη σύζυγο του (Μαρία) [τη γιαγιά μου, συνονόματη  & ως προς το όνομα αλλά & ως προς το επίθετο – άσχετο αλλά ήθελα να το αναφέρω…! – ], τον πατέρα μου (Χρύσανθος) και την αδερφή του πατέρα μου (Χρυσούλα). Εκείνα λοιπόν τα δύσκολα χρόνια στην Ελλάδα υπήρχαν πολύ δύσκολες συνθήκες διαβίωσης όπως όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε.  Ο παππούς μου με τα δύο του παιδιά ήταν στο χωράφι και εργαζόταν από το πρωί, η γιαγιά μου η Μαρία έμεινε εκείνη τη μέρα στο σπίτι, καθώς ήταν μέρα που έπρεπε να ζυμώσει για το ψωμί της εβδομάδας. Το αντρόγυνο είχε συμφωνήσει όταν θα γινόταν το ψωμί, να πάρει η γιαγιά μου κάποια ποσότητα από αυτό, να το πάει στο χωράφι για να φάνε το μεσημέρι όλοι μαζί, κατόπιν να συνεχίσουν και οι τέσσερις την εργασία τους μέχρι που θα έφευγαν όλοι μαζί με τη δύση του ήλιου πίσω στο σπίτι.
Καθώς η γιαγιά μου ζύμωνε, ερχόταν συνεχώς μια κότα από το κοτέτσι και τσιμπούσε το ζυμάρι, η γιαγιά μου την έδιωχνε αλλά η κότα αφού απομακρυνόταν για λίγο, ξαναγύριζε και τσιμπούσε ξανά το ζυμάρι. Η γιαγιά κάποια στιγμή αγανάκτησε και πήρε στα χέρια της ένα ξύλο για να κάνει την κότα να φοβηθεί και να μην ξαναπάει κοντά της… καθώς όμως κατέβασε το ξύλο, αυτό κατά λάθος πέτυχε την κότα στο κεφάλι η οποία, έπεσε νεκρή κάτω…!!! Η γιαγιά κόντεψε να πάθει συγκοπή από τη στεναχώρια της… τακτοποίησε, όπως-όπως το ζυμάρι από το ψωμί και κατόπιν πήρε την κότα, την έγδαρε και τη μαγείρεψε αλλά όλα αυτά με βαριά καρδιά… (παρακάτω θα σας εξηγήσω το λόγο…). Όταν ψωμί και κότα ήταν έτοιμα, η γιαγιά, τα φόρτωσε και πήγε στο χωράφι καταστεναχωρημένη και σχεδόν κλαίγοντας. Τότε η γιαγιά είπε στον άντρα της στα Ποντιακά: «Θόδωρε, να ξέρτς ντ’ επίκα…!!!» («Θόδωρε, να ξέρεις τι έκανα»), ο παππούς τη ρώτησε: «Ντ’ επίκες;» («Τι έκανες;»), εκείνη άρχισε να κλαίει και να λέει: «…να ξέρτς ντ’ επίκα…», αφού η ίδια ερώτηση και απάντηση επαναλήφθηκε δύο-τρεις φορές ο παππούς χάνοντας την ψυχραιμία του και φοβούμενος κάποιο μεγάλο κακό της είπε: «Ε, ντ’ επίκες; Πέατο!!!» («Ε, τι έκανες, πέστο»). Η γιαγιά εξήγησε τι συνέβει με την κότα και πως άθελα της, τη σκότωσε…! Τότε όλοι μαζί άρχισαν να τη ρωτούν: «Και ντ’ επίκες την κοσάραν;» («Και τι την έκανες την κότα;»), η γιαγιά είπε: «την έβρασα»… «και μετά;» τη ρώτησαν όλοι γεμάτοι αγωνία…!!! Τότε η γιαγιά τους είπε ότι αφού την έβρασε, την έφερε να τη φάνε στο χωράφι μαζί με το ψωμί !!! Και τότε… έγινε ΠΑΝΖΟΥΡΛΙΣΜΟΣ !!! Άρχισαν όλοι μαζί να γελούν και να χορεύουν!!! Κότα να φάνε στο χωράφι;;; Πού ακούστηκε αυτό;;; Το γεύμα στο χωράφι εκείνα τα δύσκολα χρόνια ήταν πάντα λιτό: λίγο ψωμάκι, ελιές, κρεμμύδι… και εκείνη τη μέρα από το πουθενά, θα έτρωγαν ψωμί με κότα…!!! Εκείνοι γελούσαν και χόρευαν και η γιαγιά έκλαιγε…!!!
Ο πατέρας μου, μου έλεγε: «Αν εκείνη τη μέρα, περνούσε κάποιος από το χωράφι μας και μας έβλεπε να τρώμε κότα στο χωράφι, θα είχε εκπλαγεί όσο ποτέ στη ζωή του και θα σκεφτόταν: «Αν αυτοί τρώνε κότα στο χωράφι, φαντάσου ΤΙ τρώνε στο σπίτι τους…!!!»
Την ιστορία αυτή την είχαμε άκουσε πολλές φορές κυρίως να μας τη διηγείται ο παππούς και κάποιες φορές και ο πατέρας μας και πάντα την ακούγαμε σαν παραμύθι διότι εμείς δεν ζήσαμε αυτά τα δύσκολα χρόνια αλλά μαθαίναμε γι’ αυτά χάρη στης διηγήσεις τον δικών μας ανθρώπων…

ೋღღೋ ೋღღೋ ೋღღೋ ೋღღೋ ೋღღೋ ೋღღೋ ೋღღೋ ೋღღ

Υ.Γ. Η γιαγιά μου καταστεναχωρέθηκε τόσο πολύ για την κότα όχι γιατί δεν είχε «σώας τας φρένας» αλλά επειδή όπως προείπα, τα χρόνια ήταν δύσκολα, δεν είχαν πολλά κοτόπουλα ο καθένας κι αυτά τα λίγα που είχαν, δεν τα είχαν μόνο για το κρέας αλλά και για τα αυγά οπότε η γιαγιά, σκοτώνοντας την κότα, ήξερε ότι θα λιγόστευαν τα αυγά της οικογένειας…
Μαρτυρία: Θεόδωρου Τσαφαρίδη.