Οι παλιοί φίλοι

Ο π. Ιωάννης Αναστασιάδης, παππούς της γιαγιάς μου Μαρίας Οδατζίδου ήταν ο ιερέας και δάσκαλος του Κρασοχωρίου Ανατολικής Θράκης. Αυτό το χωριό φημιζόταν για τα πολλά αμπέλια του και τα εξαιρετικά κρασιά του.

Ο π. Ιωάννης σπούδασε στην Ακαδημία Αθηνών μαζί με τον Βενιζέλο. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους συνανθρώπους του, στους μικρούς μαθητές του και τηρούσε «κατά γράμμα» την εκκλησιαστική τάξη. Ενίσχυε και καθοδηγούσε πνευματικά τους συγχωριανούς του. Η πρεσβυτέρα του λεγόταν Μαρία. Είχαν αποκτήσει επτά παιδιά, πέντε αγόρια και δύο κορίτσια. Μια εκ των θυγατέρων του, η Ζωή, είναι και η μητέρα της γιαγιάς μου της Μαρίας.

Κατά την προσπάθεια των Τούρκων να εκτουρκίσουν τους Έλληνες ορθοδόξους απειλώντας και πιέζοντάς τους με απάνθρωπους τρόπους , οι Έλληνες του Κρασοχωρίου (Γκαγκαβούζηδες) βίωναν πολλές κακουχίες. Τους έστελναν σε τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού) , τους έστελναν φαντάρους σε δυσπρόσιτες περιοχές και οι φανατικοί μουσουλμάνοι τους ταλαιπωρούσαν χωρίς να υφίστανται συνέπειες, δεν τους δέχονταν ως μάρτυρες σε δικαστήρια, δεν καταλάμβαναν θέσεις στο Δημόσιο. Γενικά τους αντιμετώπιζαν ως πολίτες «δεύτερης κατηγορίας». Όλοι αναγκάστηκαν να μιλάνε μόνο τούρκικα. Δεν τους επέτρεπαν να μιλάνε την ελληνική γλώσσα, με αποτέλεσμα οι νεότερες γενιές να την ξεχάσουν . Η κόρη του π. Ιωάννη, η Ζωή, που έζησε ως τις μέρες μας, μιλούσε μόνο τουρκικά. Τα μόνα ελληνικά που γνώριζε ήταν το «Πάτερ Ημών», «ψωμί», «νερό», «ναι» και » όχι». Η γιαγιά Ζωή, η προγιαγιά μου, έζησε ως τις μέρες μας και απεβίωσε το 1983 σε ηλικία 101 ετών.

Έτσι κατάφεραν να τους κάνουν να ξεχάσουν τη γλώσσα τους, αλλά όχι την πίστη τους που ήταν βαθιά χαραγμένη στις ψυχές τους. Βέβαια, κάποιοι δεν άντεξαν και αλλαξοπίστησαν. Οι περισσότεροι όμως κράτησαν κι έγιναν φανατικοί χριστιανοί. Έχασαν τη γλώσσα τους, έπρεπε όμως να κρατήσουν με νύχια και με δόντια την πίστη τους.

Άρχισαν οι Τούρκοι τις εκκαθαρίσεις  με λεηλασίες, βανδαλισμούς, και πυρπολήσεις ελληνικών χωριών. Μια ομάδα Τούρκων με επικεφαλή έναν αξιωματικό, μετέβησαν στο Κρασοχώρι για να το λεηλατήσουν. Μόλις συνάντησε τον π. Ιωάννη που είχε βγει στην άκρη του χωριού, αιφνιδιάστηκε, γιατί μετά από τη ολιγόλεπτη κουβέντα που είχαν αναγνώρισε έναν παιδικό του φίλο.

Έπεσε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, δάκρυσαν και θυμήθηκαν τον παλιό καλό καιρό που Έλληνες και Τούρκοι ζούσαν αρμονικά και ειρηνικά. Ο Τούρκος έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να μην πειράξουν κανέναν στο χωριό και ν´ αποχωρήσουν.

Έτσι σώθηκε το χωριό από βέβαιη καταστροφή και οι κάτοικοι από αφανισμό.

Τις πληροφορίες αυτές μου τις έδωσε η γιαγιά μου η Μαρία, εγγονή του π. Ιωάννη.

Μαρτυρία Μαρίας Θ. Οδατζίδου