Παιδικά χρόνια τον καιρό του εμφυλίου

Η κυρία Ελισάβετ Ράπτη μας αφηγήθηκε τη δική της εμπειρία από τον εμφύλιο πόλεμο: «Στον εμφύλιο το χωριό μας κινδύνευε από επιδρομές που έκαναν οι αντάρτες. Εμείς, -ανταρτόπληκτους μας λέγαν- φύγαμε για λίγο καιρό από το χωριό μας την Ευκαρπία Σερρών και πήγαμε στο χωριό Τούμπα όπου είχαμε συγγενείς να μας φιλοξενήσουν. Φτωχοί και αυτοί, μερικούς μας κράτησαν στο σπίτι τους και μερικοί πήγαμε σ’ ένα κοντινό μοναστήρι -του Αγίου Πνεύματος θαρρώ- όπου μας φρόντιζαν κάτι καλόγριες. Μια μέρα, εκεί που σαν παιδάκια παίζαμε στα κάγκελα του μοναστηριού, άρχισαν να μας πυροβολούν. Τρέχαμε να κρυφτούμε και οι σφαίρες περνούσαν από γύρω μας. Μια σφαίρα πέρασε τόσο δα κοντά από το μάτι μου (δείχνει απόσταση ενός περίπου εκατοστού από την έξω γωνία του ματιού της) Με πήραν τα αίματα… μέχρι να καταλάβουν από πού έτρεχε το αίμα, αν κινδύνευα να πεθάνω, η μάνα μου έτρεμε ολόκληρη… Τελικά κατάλαβα ότι το δεξί μου μάτι είχε «καεί» και αν και φαινόταν καλά, εγώ δεν έβλεπα καθόλου. Η μάνα μου άρχισε να χτυπιέται: «Αχ, ποιος θα σε πάρει τώρα μ’ ένα μάτι; Πώς θα παντρεφτείς κορίτσι πράμα;» Τέτοια έλεγε και έκλαιγε τόσο πολύ που ακόμη το θυμάμαι.

Εγώ όμως….χα! τον καλύτερο πήρα! Ο άντρας μου πολύ με αγάπησε και ζήσαμε πολύ όμορφα. Ώρες – ώρες μ’ έπνιγε με την αγάπη του και του έκανα και παράπονα…

Όμορφα που ζήσαμε μαζί…

(Η κυρία Βέτα απεβίωσε τον Ιούλιο του 2017. Την ιστορία που παραθέσαμε μας την είχε αφηγηθεί αρκετές φορές και θεωρήσαμε καλό να τη δημοσιεύσουμε στην μνήμη της. Ο Θεός ν’ αναπαύσει την ψυχούλα της.)