Οι αναμνήσεις του παππού Περικλή

Από τα πράγματα που μου είπε ο παππούς μου και θυμάμαι έντονα είναι αυτά που έζησε τη δεκαετία του 40. Ήταν περίοδος των Δεκεμβριανών – 1944 στην Αθήνα – πριν το βουνό.(Το βουνό ξεκίνησε το ’46.) Ήταν «ο πρώτος γύρος» που λέμε. Ο παππούς μου ο Περικλής ήταν αξιωματικός (λογικά) στο εκστρατευτικό σώμα. Αυτό ήταν το κομμάτι του Ελληνικού στρατού που δεν παραδόθηκε ποτέ. Ως δευτεροετής στην Ευελπίδων (στο πυροβολικό) πολέμησε στο μέτωπο στην Αλβανία το ’40, κατόπιν υποχώρησαν στην Αθήνα, στην Κρήτη και μετά στη Β. Αφρική στο στρατηγείο των Βρετανών στην Αλεξάνδρεια. Ήταν το τμήμα του στρατού που δε συνθηκολόγησε ποτέ, αλλά έφυγε και πολεμούσε με τους Συμμάχους – ήταν περίπου 10.000 άτομα. Μετά, στην εκστρατεία των Αμερικανών ήταν η ταξιαρχία του Ρίμινι. Τέλος πάντων ο άνθρωπος πολεμούσε 4-5 χρόνια εδώ και στο εξωτερικό και αυτό που μου έλεγε με πίκρα είναι ότι όταν επέστρεψαν στον Πειραιά ως το τμήμα του εθνικού στρατού που δεν έπαψε να πολεμάει τους Ναζί περίμεναν να τους υποδεχτεί ο λαός ως ήρωες. Αλλά, είχε αρχίσει εδώ η φαγωμάρα ποιος θα επικρατήσει κτλ και με το που κατέβηκαν στον Πειραιά, όλοι τους κοιτούσαν καχύποπτα. Σου λέει: «Αυτοί πάλι με ποιον είναι; Με το βασιλιά; με τον Παπανδρέου; είναι ΕΛΑΣίτες; Τι είναι;» Έλεγε πως ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής του. Να πολεμάς 3-4 χρόνια στη Σαχάρα -μου έλεγε πως είχε αναπνεύσει όλη τη Σαχάρα- και όταν γυρνάς στο σπίτι σου και περιμένεις μια υποδοχή τουλάχιστον… να σε κοιτάν όλοι επιφυλακτικά. Λίγο μετά συνέβησαν τα Δεκεμβριανά στην Αθήνα.

Κατόπιν, στον εμφύλιο πιάσαν τον παππού μου και τον πηγαίναν για εκτέλεση – τον είχαν στη σειρά για εκτέλεση. Τον βλέπει ένας πρώτος του ξάδελφος, τον αφήνει τελευταίο στην σειρά και τον φυγαδεύει μέσα στη νύχτα, στο σκοτάδι.

Δύο εβδομάδες μετά, πιάνουν τον ξάδελφό του και αυτή τη φορά επενέβη ο παππούς μου για να τον απελευθερώσουν. Ήταν παλιός αξιωματικός, είχε κύρος και ο λόγος του μετρούσε. Λοχαγός ήταν ή Ταγματάρχης. Οπότε μπήκε στη μέση και γλίτωσε τον ξάδελφό του.

Έστω και κάποιες φορές, μέσα στην παράνοια του εμφυλίου το αίμα δεν γινότανε νερό…

Πληροφορητής: Περικλής Π.