Γενεαλογικό δέντρο Ευαγγελίας Μαργαρίτη

Νιώθω πολύ τυχερή επειδή γνωρίζω την καταγωγή και ιστορία των προγόνων μου αρκετές γενεές πίσω. Αν αρχίσω να αναφέρομαι αναλυτικά θα πρέπει να γράψω βιβλίο! Συνοπτικά, εγώ γεννήθηκα στο Ρέθυμνο της Κρήτης εκεί όπου εργάζονταν ο πατέρας μου στην εκπαίδευση, και η μητέρα μου Γεωπόνος. Έμεινα εκεί μέχρι την ηλικία των 6 χρόνων. Απόφαση των γονιών μου ήταν να γυρίσουμε πίσω στην Χαλκιδική για να μπορέσουμε να είμαστε κοντά στους παππούδες μου οι οποίοι ζούσαν στην Νέα Ηράκλεια Χαλκιδικής (οι γονείς του πατέρα μου) και στη Λάρισα (οι γονείς της μητέρας μου).
Οι πρόγονοί μου από τη μεριά της μητέρας μου είναι πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία και συγκεκριμένα από την περιοχή του Καβακλί. Ήρθαν στην Ελλάδα με την πρώτη ανταλλαγή πληθυσμού πριν από 100 χρόνια περίπου(1912-1922) και αφού παρέμειναν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας για μικρά χρονικά διαστήματα κατέληξαν στη περιοχή του Θεσσαλικού κάμπου όπου η Ελληνική κυβέρνηση τους έδωσε κλήρο (περιοχή της Νίκαιας η γιαγιά μου και περιοχή της Κοιλάδας ο παππούς μου). Απ ότι γνωρίζω όλοι ήταν από την Ανατολική Ρωμυλία εκτός από τον πατέρα της γιαγιάς μου που ήταν από την Θράκη και συγκεκριμένα την περιοχή της Αδριανούπολης.
Από την πλευρά του πατέρα μου οι πρόγονοι μου περισσότερο από 500 χρόνια περίπου ζούσαν στην περιοχή της Ηπείρου και συγκεκριμένα στην σημερινή περιοχή της ορεινής Θεσπρωτίας. Το Δεσποτάτο της Ηπείρου ήταν ένα από τα κράτη που προέκυψαν από την διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μετά την  Δ΄ Σταυροφορία το 1204. Στα μέσα του 15ου αιώνα κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς, και διοικήθηκε διαδοχικά από Βυζαντινούς, Σέρβους και Ιταλούς ηγεμόνες. Το επίθετό μου «Μαργαρίτη» οφείλεται στο σημερινό χωριό Μαργαρίτι Θεσπρωτίας το οποίο αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν οι πρόγονοι του πατέρα μου αναζητώντας διέξοδο από πολέμους και καλύτερο μέλλον, πηγαίνοντας στο Ανήλιο Μετσόβου. Αργότερα και στην περίοδο της Τουρκοκρατίας (1700 περίπου) έφυγαν από εκεί και εγκαταστάθηκαν σε μία περιοχή του Ανατολικού Πηλίου το οποίο και ονόμασαν Ανήλιο Πηλίου προς ανάμνηση του χωριού που αφήσανε, και την εκκλησία του Άγιο Αθανάσιο προς τιμή του πολιούχου (όπως και στο Ανήλιο Μετσόβου).Ο παππούς μου έμεινε στο χωριό μέχρι την ηλικία των 15 χρόνων (1955).Οι συνθήκες επιβίωσης εκείνης της εποχής δεν ήταν οι καλύτερες και γι αυτό τον στείλανε οικότροφο στην Ιερατική σχολή της Πάτμου όπου και έκατσε 5 χρόνια. Μετά φοίτησε στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Θεσσαλονίκης και στο τέλος από το 1963 αφού παντρεύτηκε με την γιαγιά μου εγκατασταθήκανε στη Νέα Ηράκλεια Χαλκιδικής όπου λειτουργούσε σαν ιερέας και ταυτόχρονα δάσκαλος έως την σύνταξή του. Οι πρόγονοι της γιαγιάς μου, Ηπειρώτες και αυτοί στα βάθη της ιστορίας ,από την περιοχή του σημερινού Σουλίου. Οι μάχες εναντίων των διαφόρων κατακτητών ήταν πάντα στο πρόγραμμα της ημερήσιας διάταξης. Ένας πρόγονος μου ήταν και ο προσωπικός γιατρός (πρακτικός) του Μάρκου Μπότσαρη ο οποίος σκοτώθηκε σε κάποια σύγκρουση με τους Τούρκους. Με τον καιρό και πάντα για να προστατέψουν τις οικογένειες τους ( 1800) μετακινήθηκαν στην απέναντι κορυφή, στην κορυφή των Αγράφων Καρδίτσας όπου βρίσκεται σήμερα η λίμνη Πλαστήρα. Μάλιστα όταν έγινε από τον Στρατηγό Πλαστήρα η απαλλοτρίωση των χωραφιών για τη δημιουργία της τεχνητής λίμνης ο παππούς αναγκάστηκε να δώσει αρκετά χωράφια. Κατά τη διάρκεια του εμφύλιου το Κρυονέρι (χωριό του παππού στο οποίο ήταν ιερέας)γινόταν κέντρο μαχών γι αυτό και πάντα για προστασία της πολύτεκνης οικογένειάς του έφυγε και πήγε αρχικά στο νησί Σαλαμίνα Σαρωνικού (1947) και μετά από 5 χρόνια στο Ανήλιο Πηλίου όπου γνωρίστηκαν αργότερα ο παππούς μου και η γιαγιά μου.
Αυτά είχα να σας αναφέρω

Η «πολυπολιτισμική» Εβελίνα!