Η πιο «γλυκιά» δασκάλα

Την ιστορία που θα σας αφηγηθώ μου την είπε ο θείος μου όπως την έζησε στα φτωχικά παιδικά του χρόνια. Ο θείος Οδυσσέας λοιπόν -αδελφός του μπαμπά μου- τα χρόνια της κατοχής ήταν ένα αγοράκι του δημοτικού σχολείου του χωριού μας στην Κρήτη (Άγιος Σύλλας Ηρακλείου). Τα χρόνια ήταν δύσκολα απ’ όλες τις απόψεις κυρίως όμως λόγω της φτώχειας που υπήρχε. Τα παιδάκια δεν είχαν να φάνε και πήγαιναν στο σχολείο σχεδόν νηστικά.

Μια μέρα καθώς έκαναν μάθημα μέσα στην τάξη, βλέπουν έξω στην αυλή του σχολείου να «στήνεται» ένα μεγάλο καζάνι. Όπως ήταν φυσικό τους τράβηξε την προσοχή και έκαναν με το μυαλουδάκι τους διάφορα σενάρια τα οποία βέβαια είχαν να κάνουν με το φαγητό αφού αυτό τους έλειπε. Στο διάλειμμα όταν βγήκαν έξω τους περίμενε μια πολύ μεγάλη έκπληξη: Έβλεπαν να αχνίζει στη μαρμίτα κάτι το οποίο δεν είχαν ξαναδεί ούτε ξαναμυρίσει! Στο διάλειμμα άρχισαν οι δάσκαλοι με μεγάλη χαρά και συγκίνηση να γεμίζουν τα τσίγκινα ποτηράκια των παιδιών με το αχνιστό, μυρωδάτο και άγνωστο μέχρι τότε ζουμάκι και να το μοιράζουν στα παιδιά που περιμέναν ένα ένα στη σειρά . Οι αντιδράσεις των παιδιών ήταν υπέροχες, ήταν απίστευτες! Κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να κάνει όλα αυτά τα παιδιά τόσο ευτυχισμένα ένα τσίγκινο ποτηράκι. Το θέμα όμως είναι τι περιείχε αυτό το ποτηράκι!… περιείχε μελάσσα! Η μελάσσα ήταν η αιτία που τα παιδιά σχεδόν έκλαιγαν από χαρά που δοκίμαζαν για πρώτη φορά κάτι τόσο νόστιμο, γλυκό και θρεπτικό. Γέμισαν και ξαναγέμισαν τα ποτηράκια τους – όχι και πολλές φορές βέβαια γιατί δεν υπήρχε σε αφθονία – αλλά έστω και τόσο ήταν σαν να είχαν πάει στον παράδεισο και γύρισαν! Στο τέλος αφού γέμισαν τις κοιλίτσες τους και ήρθε η ώρα να μπουν στην τάξη για μάθημα, κάποια άτακτα παιδάκια που δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσουν όσο έπρεπε αυτό το δώρο που τους χαρίστηκε, αποφάσισαν να ¨παίξουν¨ λίγο με τις σταγόνες που περίσσεψαν στο ποτηράκι τους και άρχισαν να πασαλείβουν το πόμολο της πόρτας της τάξης τους.

Όταν η κυρία Σοφία η δασκάλα τους άγγιξε το χερούλι μπαίνοντας, κατάλαβε ότι κάτι κολλάει, ρώτησε λοιπόν τους μαθητές της με ζωγραφισμένη τη λύπη στο πρόσωπό της ποιος το έκανε αυτό. Απάντηση φυσικά δεν πήρε γιατί κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει – τα παιδιά έμειναν να την κοιτούν και να κρυφογελούν καμαρώνοντας για την αταξία τους. Η κυρία Σοφία δεν τους μάλωσε – έκανε κάτι αδιανόητο όμως… έσκυψε και έγλειψε το χερούλι της πόρτας κλαίγοντας!!!! Κλαίγοντας γιατί όλη η μελάσσα είχε δοθεί στα παιδιά χωρίς να κρατήσουν οι δάσκαλοι για τον εαυτό τους ούτε σταγόνα! Δεν ήθελε λοιπόν η κυρία Σοφία να πάει χαμένη η μελάσσα που ήταν πάνω στο χερούλι. Όταν τα παιδιά είδαν αυτό που έκανε η κυρία τους στεναχωρήθηκαν, ζήτησαν συγγνώμη, κατάλαβαν το λάθος τους και θέλησαν να δώσουν στη δασκάλα τους όση μελάσσα είχε απομείνει μέσα στα ποτηράκια τους χωρίς όμως εκείνη να το δεχτεί.

Ήταν ένα ισχυρό μάθημα που πήραν τα παιδιά εκείνη την ημέρα για όλη τους τη ζωή! Ο θείος Οδυσσέας θυμάται ακόμα εκείνη την ημέρα σαν να ήταν χθες και κράτησε για πάντα στη μνήμη του το γεγονός αυτό που του έμαθε ότι πρέπει να εκτιμάμε αυτά που έχουμε γιατί κάποιοι άλλοι θα έκαναν οποιαδήποτε θυσία για να τα αποκτήσουν.

Πληροφορητής: Μαρίνα Πλαΐτη