Ορφανές μαρτυρίες

Το διάστημα που συγκεντρώναμε μαρτυρίες σχετικά με τα γεγονότα στον Έβρο τον Μάρτιο του 2020 ακούσαμε από αρκετούς πληροφορητές κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες μαρτυρίες. Δυστυχώς, όσο και να

προσπαθήσαμε να βρούμε αυτούς που τα βίωσαν άμεσα, συναντήσαμε πολλούς ντόπιους που γνώριζαν τα γεγονότα, αλλά δεν γνώριζαν τους πρωταγωνιστές. Αρκετοί μας είπαν ότι αυτοί που τα έζησαν ήταν άτομα από άλλα μέρη τις Ελλάδας που μετά τη λήξη των γεγονότων επέστρεψαν στα μέρη τους. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να μπορέσουμε να τους εντοπίσουμε και να έχουμε τις μαρτυρίες τους από «πρώτο χέρι». Ωστόσο, αν και «ορφανές» οι μαρτυρίες αυτές ήταν πολύ ενδιαφέρουσες και γι’ αυτό τις παραθέτουμε.

Ένα «μεγάλο κεφάλι» (έτσι μας τον χαρακτήρισαν) του στρατού είχε έρθει εκτάκτως από άλλο σημείο της Ελλάδας λόγω της πίεσης που δεχόταν τα σύνορα. Στην πρώτη γραμμή που κινούνταν κάνοντας περιπολίες είδε μια φωτιά. Θορυβήθηκε γιατί νόμισε ότι άλλη μια φορά οι επίδοξοι εισβολείς είχαν ανάψει φωτιές στην Ελληνική πλευρά. Πλησίασε το σημείο μαζί με το συνοδό του έχοντας όμως την αίσθηση ότι ήταν και κάποιο τρίτο άτομο μαζί τους. Επειδή πιστεύει πολύ στον Άγιο Γεώργιο, θεώρησε ότι είχε την προστασία του εκείνες τις στιγμές. Όταν φτάσαν στο σημείο η φωτιά έσβησε και στο σημείο εκείνο βρήκαν μια εικόνα του Ταξιάρχη.

Άλλη στιγμή, σε βορεινό σημείο των συνόρων ένας ιερέας που πήγαινε -εθελοντικά- πράγματα στους φαντάρους επειδή ήθελε να βοηθήσει, είδε ένα τζιπ να τρέχει πάρα πολύ γρήγορα πέρα δώθε. Ενοχλήθηκε από το γεγονός ότι το γεγονός έτρεχε γρήγορα γιατί σκέφτηκε ότι μπορεί να χτυπήσει κανένα από τα παιδιά που κινούνταν εκεί. Πήρε φωτογραφική μηχανή για να το φωτογραφήσει και να δουν ποιος ήταν αυτός και σε ποιον ανήκει το τζιπ, όμως στις φωτογραφίες έβλεπε μόνο ένα θολό κομμάτι σα σκόνη. Το βράδυ, του παρουσιάστηκε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και του λέει «Εγώ είμαι. Σταμάτα να βγάζεις φωτογραφίες. Τρέχω πάνω κάτω για να βοηθήσω τα παιδιά μας.»

Κάποια κυρία που έχει την ευλογία να έχει μια φανέλα του γέροντα Παϊσίου μια μέρα παρατήρησε ότι ήταν υγρή. Παραξενεύτηκε καθώς δε μπορούσε να εξηγήσει την υγρασία και προσπαθούσε να καταλάβει πώς βράχηκε το πολύτιμο κειμήλιο. Το βράδυ εμφανίστηκε στον ύπνο της κατάκοπος ο γέροντας και της είπε ότι η φανέλα βράχηκε από τον ιδρώτα του γιατί εκείνες τις μέρες έτρεχε απ’ άκρη σε άκρη στα σύνορα για να βοηθά όπου υπήρχε κίνδυνος.

Ένας νέος φαντάρος (πιθανώς από την Αθήνα) έτρεφε μεγάλη ευλάβεια προς τον Άγιο Εφραίμ. Το κρίσιμο διάστημα των γεγονότων, το νέο αυτό παιδί προσευχόταν στον Άγιο να του δώσει κουράγιο γιατί φοβόταν πολύ με όλα αυτά που έβλεπε να συμβαίνουν. Ενώ προσευχόταν, ένιωσε ένα άγγιγμα στον ώμο και γυρνώντας, βλέπει τον Άγιο Εφραίμ δίπλα του που του είπε: «Μη φοβάσαι! Ξέρεις πόσοι είμαστε μαζεμένοι εδώ μαζί σας;»

Μετά από αυτό το γεγονός το παιδί πήρε πολύ κουράγιο. Δε φοβόταν τίποτε και ήθελε να πηγαίνει πάντα στην πρώτη γραμμή!