Το θαύμα

Αναμφίβολα, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 υπήρξε μια από τις πιο οδυνηρές περιόδους της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Οι νεότεροι γνωρίζουν τα γεγονότα σε γενικές γραμμές όμως αυτή η τραγωδία είχε και μια πτυχή που σε πολλούς είναι άγνωστη. Πρόκειται για την…κατάρριψη ελληνικών μεταγωγικών αεροπλάνων από κυπριακά πυρά. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Όταν ξεκίνησε η τουρκική εισβολή, η κυπριακή ηγεσία ζήτησε βοήθεια από την Ελλάδα. Επισήμως η Ελλάδα αρνήθηκε να εμπλακεί, όμως σε πολεμικό συμβούλιο αποφασίστηκε η αποστολή μιας μοίρας καταδρομέων μυστικά. Έτσι, το βράδυ της 21ης προς 22α Ιουλίου του 1974 δεκαπέντε μεταγωγικά ξεκίνησαν από την Κρήτη. Πετούσαν σε απόλυτη σιγή ασυρμάτου, δεκαπέντε περίπου μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας ώστε να μη γίνουν αντιληπτά από τα ραντάρ. Σε τρεις – τρεισήμισι ώρες έφτασαν στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Στον Κυπριακό στρατό είχε σταλεί το συνθηματικό μήνυμα «Έρχονται τα 15 πορτοκάλια». Μήνυμα που δεν έφτασε ποτέ στην Κύπρο.

Οι Κύπριοι αγωνιστές, με το που είδαν τα αεροπλάνα να πλησιάζουν στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας και έχοντας πληροφορίες για επικείμενη κατάληψη του αεροδρομίου από τους Τούρκους, άρχισαν να τα χτυπούν. Κάποια πρόλαβαν να προσγειωθούν, ένα χτυπήθηκε στον αέρα και οι πιλότοι το προσγείωσαν σχεδόν χωρίς κινητήρα και ένα καταστράφηκε ολοσχερώς στον αέρα. Από αυτό το αεροσκάφος υπήρξε ένας επιζών τον οποίο συναντήσαμε και μας είπε την ιστορία του.

Ονομάζομαι Ζαφειρίου Αθανάσιος. Γεννήθηκα στο χωριό Φιλαδέλφεια του νομού Θεσσαλονίκης. Ήμουν ο μικρότερος από οκτώ αδέλφια. Στα παιδικά μου χρόνια δούλευα πολύ φυλάγοντας τα ζώα της οικογένειας ώστε να μπορέσουν να παντρευτούν οι αδελφές μου. Το δημοτικό το τελείωσα 17 χρονών γιατί προτεραιότητα ήταν η δουλειά.

Σαν κατατάχτηκα στο στρατό, μου λέει ο πατέρας μου: «Δεν πας σε κανένα βουλευτή να ζητήσεις να υπηρετήσεις στο στρατόπεδο της Ρεντίνας να μπορείς να με βοηθάς και λίγο στις δουλειές;» Πήγα κι εγώ στο γραφείο ενός βουλευτή στην Αριστοτέλους και του ζήτησα αυτή την εξυπηρέτηση. Αυτοί μου ζήτησαν να τους πω το όνομά μου και από ποιο χωριό ήμουν και μου είπαν να περιμένω. Εν τω μεταξύ πήραν τηλέφωνο – μ’ ένα τηλέφωνο από εκείνα τα παλιά που είχαν μια μανιβέλα στο πλάι – στο ρουφιάνο του χωριού μας. Τότε, το κάθε χωριό είχε ένα καφενείο και ένα ρουφιάνο. Αυτός τους πληροφόρησε ότι είχαμε ένα συγγενή που είχε τη στάμπα του κομμουνιστή. Αυτό ήταν! Η μετάθεσή μου ήρθε για τα Χανιά της Κρήτης. Έτσι βρέθηκα σ’ αυτή τη μοίρα καταδρομέων.

Όταν ξεκίνησε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, μας είπαν απλά ότι θα αναχωρούσαμε. Φανταζόμασταν ότι θα μας έστελναν σε κανένα ακριτικό νησί. Ποιον ν’ αποχαιρετήσω τέτοιες ώρες; Πήγα σ’ ένα φίλο που είχα κάνει στα Χανιά – και κατόπιν έγινε πεθερός μου – και στα κλεφτά αποχαιρέτησα την κόρη του που έγινε η κατοπινή μου σύζυγος. Δεκαεπτά χρονών αυτή, είκοσι εγώ. Όλοι καταλαβαίναμε ότι πηγαίναμε σαν πρόβατα προς σφαγή.

Εν καιρώ ειρήνης είχα κάνει σαράντα οκτώ πτώσεις με αλεξίπτωτο. Το αλεξίπτωτο δεν είναι να το φοβάσαι. Άπαξ και ανοίξει, λίγο να το ζυγίσεις αριστερά – δεξιά κατεβαίνεις…»κυρία»… Εμάς μας επιβίβασαν χωρίς αλεξίπτωτα και χωρίς σωσίβια! Εν καιρώ πολέμου χωρίς αλεξίπτωτα και σωσίβια!  Πού ακούστηκε!

Με το πλησιάσαμε το αεροδρόμιο της Λευκωσίας και είδαμε τα φώτα, μέχρι να πούμε φτάσαμε άρχισαν να μας χτυπούν. Το αεροπλάνο έγινε σουρωτήρι! Πήρε φωτιά και η κηροζίνη και γνωρίζοντας ότι αυτό είναι πια το τέλος μου άνοιξα τη διαλυμένη πόρτα και πήδηξα έξω. Οι υπόλοιποι τριάντα τρεις είτε είχαν σκοτωθεί , είτε τελείωσαν με την πτώση του αεροπλάνου. Απ´ ότι έμαθα με βρήκαν το άλλο πρωί. Δε θυμάμαι τίποτε από τους επόμενους οκτώ μήνες γιατί ήμουν σε αφασία. Νοσηλεύτηκα στο Κυπριακό Στρατιωτικό Νοσοκομείο και κατόπιν στο 401 Σ.Ν Αθηνών. Όλο αυτό το διάστημα οι δικοί μου με είχαν για σκοτωμένο. Είχα σαράντα έξι κατάγματα στο σώμα μου και εγκαύματα παντού. Ένα κομμάτι από βλήμα το έχω ακόμη μέσα στο κεφάλι μου, εδώ! (Δείχνει κοντά στο δεξί μηλίγγι)

Έμεινα στο νοσοκομείο τρία χρόνια και επτά ημέρες! Και σήμερα ακόμη ευχαριστώ τους γιατρούς που με ξανάφεραν στη ζωή. Ένα μόνο μέρος του σώματός μου δεν είχε πάθει τίποτε! Αμορτισέρ είχε, τι είχε δεν ξέρω! Έτσι κάναμε με τη γυναίκα μου το πρώτο παιδί μας όσο ήμουν ακόμη στο νοσοκομείο(!)

Τα κατοπινά χρόνια με είχαν όλοι ξεχάσει. Ίσα που έβγαζα τα απαραίτητα πουλώντας κουλούρια στο Βαρδάρη.

Οι δημοσιογράφοι Δημαράς, Χαρδαβέλας και Λιάνης που είχαν τότε την εκπομπή «Ρεπόρτερς» με ανακάλυψαν και κάναν μια εκπομπή  που συγκλόνισε τον κόσμο. Ας είναι καλά! Εξ αιτίας τους μου έδωσαν μια άδεια για πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ και μια σύνταξη και μπόρεσα να μεγαλώσω τα παιδιά μου. (Το πρακτορείο του κυρίου Θανάση ονομάζεται «Το θαύμα»)

Αυτό που με θυμώνει ακόμη και σήμερα είναι ότι οι υπαίτιοι της προδοσίας της Κύπρου δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Άλλοι ζουν, άλλοι πέθαναν μα ο κόσμος τους γνωρίζει, τους τιμά και τους σέβεται. Πού νά ´ξεραν αυτά που ξέρω μετά από τόσα χρόνια που ψάχνω!

Εγώ δοξάζω τον καλό Θεό – γιατί ο Θεός είναι καλός· οι άνθρωποι είναι κακοί – που έζησα και χάρηκα τις χαρές της ζωής, παιδιά και εγγόνι. Όμως αυτές οι βασανιστικές οι μνήμες δεν πάψαν να με τυραννούν. Και τώρα ακόμη, μετά από σαράντα δύο χρόνια αυτές οι τελευταίες στιγμές των άλλων καταδρομέων δε με αφήνουν να ησυχάσω. Αν ξυπνήσω το βράδυ, ως το πρωί δεν κοιμάμαι -γυρνάν όλα στο μυαλό μου. Ρώτησα γιατρούς και όλοι μου λένε ότι όταν πεθάνω θα ησυχάσω. Έτσι λεν πάθανε και οι στρατιώτες στο Βιετνάμ. Ε, αντί να παίρνω φάρμακα πίνω κανένα ποτηράκι και μαλακώνει ο πόνος!

Τα χτυπημένα αεροπλάνα φέραν μπουλντόζες και τα σκέπασαν όπως-όπως με χώματα και έμειναν ως τώρα έτσι. Ξεκίνησαν το περασμένο καλοκαίρι να τα ξεθάβουν και να ψάχνουν λέει το DNA να βρουν ποιος είναι ποιος. Θ´ ανοίξουν λέει τον φάκελο της Κύπρου. Ας τον ανοίξουν αν τολμάν! Πρώτος μάρτυρας να καταθέσει είμαι εγώ! Τολμάν όμως να βγάλουν προς τα έξω την αλήθεια; Δεν τολμάν! Τι να πουν; Να παρουσιάσουν τους προδότες; Αυτούς δεν τους άγγιξε κανείς· και όποιος τόλμησε να κάνει κάτι τον κατέστρεψαν και του ‘κλεισαν το στόμα.

Τώρα πια έχω ένα όνειρο: Ν’ αγοράσω ένα κομματάκι γης κοντά στις λίμνες που μοιάζει με το σημείο που πέσαμε και να κάνω ένα ηρώο. Να πηγαίνω και ν’ ανάβω και κανένα κεράκι για τις ψυχές αυτών των παλικαριών που φύγαν τόσο άδικα…